Aan de meeste dingen komt een eind (aan Carte Blanche op de radio, bijvoorbeeld), weer andere dingen beginnen pas net (zoals Werner’s Weekly) en sommige dingen moeten nog van start gaan (Carte Blanche als muziekblog).
Maar sommige dingen gaan altijd door. Zoals nieuwe muziek. Die laat zich door geen Kerstmis tegenhouden. In mijn Spotify-playlist Werner Tipt vind je releases zo afwisselend als The Van T’s, Rhodes vs. Felix Jaehn, Jaakko Aukusti, Yelle, For King & Country, Smoove & Turrell en Tegan & Sara. Voor meer informatie over dat soort releases kun je vanaf komende week terecht op www.carteblanchemusic.nl. Dat wordt dan ook de nieuwe standplaats voor Werner’s Weekly.
Hoewel deze week de allerlaatste radiouitzending van Carte Blanche te horen is, zal de Remschijf gewoon blijven bestaan. Die was er immers ook al vóór de allereerste uitzending, bijna 30 jaar geleden. De Remschijfgeschiedenis gaat terug tot begin 1985. Sindsdien heb ik er 1654 gekozen. De 1655e is de laatste Remschijf die Remschijf heet. Carte Blanche Music wordt nl. een Engelstalig blog en vanaf dan kies ik wekelijks een Wildcard. Het idee blijft precies hetzelfde: het is het beste liedje van die week, dat nog wel een zetje kan gebruiken.
De laatste Remschijf is Dye My Hair van Alma. De Finse singer-songwriter Alma-Sofia Miettinen scoorde in juni ook al een Remschijf met haar debuutsingle Karma. Die werd niet opgepikt in Nederland. Hopelijk geldt dat wel voor Dye My Hair, die nu al een top 5-hit is in de European Border Breakers Chart. Het is in elk geval net zo’n aanstekelijke mix van deep house, r&b en pop als zijn voorganger. Benieuwd naar haar optreden op Eurosonic Noorderslag!
Een andere onnavolgbare combinatie van stijlen hoor je deze week in Werner’s Weekly op Better Than Me van Blood Orange feat. Carly Rae Jepsen.
Als tegenwicht voor de Kerstmuziek zijn deze week ook veel stevige nummers uitgekomen. De beste zijn wat mij betreft Run With The Bulls van de Amerikaanse viermansband Smallpools en I Was King van het Japanse(!) One OK Rock.
Sinds haar Lily Allen-achtige single Last Night (Beer Fear) heb ik een zwak voor Lucy Spraggan. Eind januari 2017 verschijnt haar nieuwe album I Hope You Don’t Mind Me Writing, waarvan Modern Day Frankenstein de catchy single is. Al net zo aanstekelijk is Alcatraz van King No-One en op diezelfde muzikale stapel ligt One Drop van Be Charlotte. Een veelbelovende afsluiting van een mooi muziekjaar. Op naar het volgende, dat ik via Carte Blanche Music goed voor je in kaart zal brengen. Bookmark maar alvast!
Follow