14 juni 1987. Vandaag precies 30 jaar geleden. Ik kan wel zeggen dat op die datum mijn leven veranderde. Niet lang daarvoor had ik gereageerd op een oproep die niet veel langer was dan ‘nieuwe lokale omroep zoekt medewerkers’ en op 14 juni 1987 mocht ik mijn eerste programma maken. Een jongerenprogramma, op Radio Ridderkerk. Samen met Claudia Vaessen en onze technicus Peter Maliepaard, die datzelfde berichtje in de krant gelezen hadden. De SensatieGeneratie heette het programma, want ik wilde ‘iets met sensatie’ en Claudia ‘iets met generatie’. Die naam heeft het programma niet weerhouden om eindeloos door te gaan, want het wordt op (inmiddels) RTV Ridderkerk nog steeds uitgezonden. Wat zou het Guinness Book of Records daarvan zeggen?
17 was ik, toen mijn radioavontuur begon. Op die leeftijd zit je tegenwoordig op primetime bij 3FM, maar destijds was dat nog heel erg jong. Na enig zoeken heb ik de aankondiging gevonden die programmaleider Steffen Vink van mijn eerste programma deed.
Mijn eigen eerste woordjes op de zender heb ik vreemd genoeg nooit bewaard. Waarschijnlijk was ik toen al genadeloos kritisch op mezelf 😉 . Toch ben ik blij en dankbaar dat ik op Radio Ridderkerk mijn eerste babystapjes op de radio heb mogen zetten.
Ik heb dat altijd bloedserieus genomen en toen al stak ik uren voorbereiding in mijn programma. Dat, en mijn jonge leeftijd (met een daaraan gekoppeld hoog ‘aggossie-gehalte’) droegen wel bij aan de acceptatie van het feit dat mijn muziekkeuze (en gelukkig ook die van mijn kompanen Claudia en later Pierre Papa, Leon Boele en Arjan ’t Jong) nogal uit de toon viel op de zender. Dat is bij andere omroepen overigens altijd zo gebleven.
We kregen alle ruimte om te doen wat we dachten dat leuk was, en dat deden we dan ook. Vaak gingen we bandjes interviewen die optraden in het plaatselijke jeugdhonk SOS Limelight. Uitzonderlijk trots was ik op een special met Candy Dulfer, waarvan we niet alleen een interview konden uitzenden, maar ook een paar live-nummers van haar optreden. Helemaal zelf geregeld met de moeder van Candy, die toen – in 1988 – al haar manager was. Verder herinner ik me nog o.a. Golden Earring, maar we spraken ook met Alfred Lagarde en Erik de Zwart, toen die met de Veronica Drive-In Show naar Ridderkerk kwamen. Gelijk ook een paar jingletjes laten inspreken natuurlijk…
Wat ik op Radio Ridderkerk ook voor het eerst meemaakte, en wat me elders altijd is blijven achtervolgen, is het sportprogramma. Uiteraard zat de Riddersportshow vóór De SensatieGeneratie en als een voetbalwedstrijd uitliep, waren wij het haasje. Onze technicus Peter schiep er een satanisch genoegen in om dat waar mogelijk te saboteren. Ondertussen konden we overigens prima met de presentatoren van het programma overweg, en verliep de ‘overdracht’ tussen onze programma’s vaak licht chaotisch en niet zonder dolletjes over en weer.
En dat alles uiteraard met de minimale middelen die destijds ter beschikking waren. Er was nog geen internet, de cd had nog niet eens volledig zijn intrede gedaan, wij hadden niet één beeldscherm in de studio en radioautomatisering bestond ook nog niet. Om een intro vol te praten moest je niet doorpraten tot de teller op 0’00 stond, maar dat vergde gevoel voor muziek. Ach… opa vertelt… 😉
14 juni 1987. Vandaag zou ik 30 jaar radio gemaakt hebben, als ik er niet een half jaartje geleden tussenuit gepiept was. Na mijn allerlaatste radio-uitzending (met lekker veel oude jingles en alleen maar muziek die de voorbije 29½ jaar veel voor me betekend heeft), startte ik een volgend avontuur: mijn blog Carte Blanche Music, waarop ik – zoals ik op de radio ook altijd gedaan heb – nieuwe muziek onder de aandacht wil brengen. Dit keer echter in het Engels, en dat levert zoveel leuke reacties op, dat ik het radio maken eerlijk gezegd nog geen seconde gemist heb.
Maar toch: het waren 29½ fantastische jaren, die ik nooit had willen missen, en waar ik vandaag toch stiekem met weemoed op terugkijk…